دلِ من با سر زلفِ تو سخن می گوید

دلِ من با سر زلفِ تو سخن می گوید

در خیالِ خوشِ خود عطرِ ترا می بوید

قاصدک از تو نشانی برِ دل می آرد

بَذر امّید ز عشقت به دلم  می رویَد

ناله ها در دلِ نی، از غم هجران گویَد

آن نوای غمِ نی هم به تو ره می پویَد

وآن شقایق نگرانِ گلِ نیلوفر وُ

گلِ نیلوفرِ عاشق رهِ تو می جویَد

صبحِ او شاد و غزل خوان، به غروبش همه غم

همه شب را به سحر با تو سخن می گوید

من همانم گل نیلوفرِ عاشق به سحر

گلِ امّید ز نو بر سحرم  می رویَد

چون خلایق همه مشغولِ ثنای یارم

یارِ ما غم ز دلِ غم زدگان می شویَد